11:30 AM
ഇത് രാഷ്ട്രീയ സീറ്റു പിടുത്തത്തെപ്പറ്റിയല്ല; പഠനകാലത്തുണ്ടായ ഒരു ബോധോദയത്തെക്കുറിച്ച്...
---------------------------------------------------------------
കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലം. കോളേജ് വിട്ട് കഴിഞ്ഞാല്‍ അവിടെ നിന്നും ബസ്സു കയറി ടൗണില്‍ ഇറങ്ങി വീണ്ടും മറ്റൊരു ബസ് കയറിയിട്ടു വേണം നാട്ടിലെത്താന്‍. ടൗണിലെ ഈ ഇറക്കം പുതിയ ബസ് സ്റ്റാന്റിലാക്കിയാല്‍ അവിടെ നിര്‍ത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന, എന്റെ റൂട്ടില്‍ പോകുന്ന ബസില്‍ കേറിയിരിക്കാം. പുറപ്പെടാന്‍ ഒരഞ്ചു മിനിറ്റ് വൈകുമെങ്കിലും ഒരു സീറ്റു കിട്ടുന്നത് സുഖമുള്ള കാര്യമാണല്ലോ. എന്നാല്‍ പഴയ ബസ് സ്റ്റാന്റില്‍ അങ്ങനെയല്ല; നല്ല തിരക്കായിരിക്കും. സ്ക്കൂള്‍ കുട്ടികള്‍, കോളേജ് വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍, അദ്ധ്യാപികാദ്ധ്യാപകന്മാര്‍, മീന്‍ വില്‍‌പ്പനക്കാര്‍ അങ്ങനെ വിവിധ വകുപ്പുകള്‍ ബസില്‍ കേറാനുണ്ടാകും ഈ സമയത്ത്. ഇതിനിടയില്‍ ഒരു സീറ്റു കിട്ടുന്നത് പോയിട്ട് നേരാം വണ്ണം നില്‍ക്കാന്‍ പോലും സൗകര്യപ്പെട്ടെന്നു വരില്ല. അതു കൊണ്ടാണ്‌ പുതിയ ബസ്‌സ്റ്റാന്റ് തെരഞ്ഞെടുക്കേണ്ടി വരുന്നത്. പക്ഷേ, എന്നെപ്പോലെ പലരും ഇതൊരു പതിവാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ പല കണ്ടക്ടര്‍മാരും ഞങ്ങളെ ആട്ടിവിടാനൊരുങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
കണ്ടക്ടര്‍ ജോലിക്ക് അതിന്റേതായ എല്ലാ വിഷമങ്ങളും ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ടു തന്നെ പറയട്ടെ, ചില കണ്ടക്ടര്‍മാരുടെ സ്വഭാവം നാഷണല്‍ ഹൈവേ മൊത്തം തന്റെ സ്വന്തമാണെന്ന ഭാവത്തിലാണ്‌. വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ ആട്ടി വിടുന്നതു കൊണ്ടല്ല ഈ നിഗമനം, മറിച്ച് വര്‍ഷങ്ങളായി ഇങ്ങനെ യാത്ര ചെയ്തു ജീവിച്ച വകയില്‍ കണ്ടും അനുഭവിച്ചും മനസ്സിലാക്കിയതാണ്‌. മല്‍സര ഓട്ടത്തിനിടയില്‍ കയ്യൂക്കും നാക്കിന്റെ നീളവും എത്രത്തോളം കൂടുമോ അത്രത്തോളം സ്വാധീനമാണവര്‍ക്ക്. മറ്റു ബസിനെ ക്രോസ് ചെയ്ത് നിര്‍ത്തി ഡ്രൈവറിന്റെ തന്തയ്ക്ക് വിളിക്കുക, കണ്ടക്ടറുടെ കോളര്‍ പിടിക്കുക, ഇരുമ്പു ദണ്ഡെടുത്തു കൊണ്ടു വന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുക തുടങ്ങി വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ തൂക്കിപ്പിടിച്ചെറിയുന്നതു വരെ സ്ഥിരം പരിപാടിയാക്കിയ കണ്ടക്ടര്‍മാരെയും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഈ കാഴ്ച്ചകളില്‍ ഭീതി നിറഞ്ഞ മുഖവുമായിരിക്കുന്ന സ്ത്രീകളും ഒന്നുരിയാടാന്‍ പോലുമാവാതിരിക്കുന്ന പുരുഷ ശരീരങ്ങളും ഒരു പശ്ചാത്തല ചിത്രമായി മനസ്സിലുണ്ട്.
(ചിലര്‍ക്കൊക്കെ ഇതൊരു ത്രില്ലുമായിരുന്നു. ജനിച്ചപ്പോള്‍ മുതല്‍ ഇടിപ്പടങ്ങളും വെടിവെച്ചു കൊല്ലുന്ന കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഗെയിംസും കളിച്ചുവളരുന്നവര്‍ക്ക് ഇതൊരു ലൈവ് ഷോ മാത്രമാവാം)
അതിരിക്കട്ടെ, പല ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയും പഴയ ബസ്‌സ്റ്റാന്റില്‍ തന്നെയാണിറങ്ങുക എന്നതു കൊണ്ട് തിക്കിത്തിരക്കിത്തന്നെയാണ്‌ വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര. അങ്ങനെ തിരക്കുള്ള സാഹചര്യങ്ങളില്‍ ബസിലെ സീറ്റുറപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി ചെയ്യുന്ന ഒരു പരിപാടിയാണല്ലോ എന്തെങ്കിലും വസ്തുക്കള്‍ എടുത്ത് സീറ്റില്‍ വെക്കുക എന്നത്. കയ്യിലുള്ള സഞ്ചി, കര്‍ച്ചീഫ്, കുട, വടി അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലുമൊന്നെടുത്ത് സീറ്റില്‍ വെച്ചാല്‍ അത് booked ആണ്‌. പിന്നെ ആര്‍ക്കും അതില്‍ കയറിയിരുന്നു കൂടാ. ബസ് വന്ന് നിര്‍ത്തുന്നതിന്ന് മുമ്പേ ഈ സാധനസാമഗ്രികള്‍ ബസിനുള്ളിലെത്തിയിട്ടുണ്ടാകും. അതൊരു കലയാണ്‌; ഉശിരുള്ളവന്റെ കല.
അങ്ങനെ ഞാനും ഈ പരിപാടി പഠിച്ചു. ബസ് വന്ന് നിര്‍ത്തുന്ന ഉടനെ, അല്ലെങ്കില്‍ അതിനും മുമ്പേ എന്റെ കയ്യിലുള്ള പുസ്തകമെടുത്ത് സീറ്റില്‍ വെക്കും. പിന്നെ തിരക്കിട്ട് കയറേണ്ട ആവശ്യമില്ല. കയറാനുള്ള തത്രപ്പാടിനിടയില്‍ ബസിന്റെ തുരുമ്പിച്ച ഭാഗത്ത് കൊളുത്തി കുപ്പായം കീറിപ്പോകാനോ, വാച്ചിന്റെ സ്ട്രാപ്പ് പൊട്ടിപ്പോകാനോ ഒന്നുമുള്ള സാധ്യതകളില്ല. മെല്ലെക്കേറിയാല്‍ മതി. സീറ്റു നമ്മുടേതു തന്നെ.
ഇങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ സീറ്റു ബുക്കു ചെയ്ത് ബസ്സില്‍ കയറി. പിന്നെ ഞാന്‍ അവിടെയിരുന്നിട്ടും തൊട്ടടുത്ത് ഇനിയും ആരുമെത്താത്ത ഒഴിഞ്ഞ സ്ഥലമുണ്ട്. പെട്ടെന്നു തന്നെ ഞാന്‍ എന്റെ പുസ്തകം അവിടെ വെച്ചു പിന്നാലെ കയറി വരുന്ന എന്റെ സുഹൃത്തിനെയും കാത്തിരിപ്പായി. ഈ സീറ്റിലേക്ക് ഇരിക്കാനായി വന്ന ഒരാള്‍ ഇതു കണ്ട് എന്റെ നേരെ ചൂടായി. (അതു ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചില്ലായിരുന്നു) "എന്തു പണിയാ സുഹൃത്തേ ഇത്?അപ്പോ മറ്റുള്ളവര്‍ക്കൊന്നും ഇരിക്കണ്ടേ?”
ഞാന്‍ പറഞ്ഞു: “അതേയ്, എന്റെ സുഹൃത്തിനു വേണ്ടി ഞാനൊരു സീറ്റു ബുക്കു ചെയ്യുന്നു. അവിടെ ഇരിക്കാനായി അവനെ കാത്തിരിക്കുന്നു. ഇതിലെന്താ തെറ്റ്?”
അങ്ങനെ ചെയ്യാന്‍ പാടുണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ച് തികച്ചും സഭ്യമായ ഭാഷയില്‍ തന്നെ അയാള്‍ എന്നെ ചോദ്യം ചെയ്തു. പക്ഷേ, ഞാന്‍ വിട്ടു കൊടുക്കാതെ തിരിച്ചു മറുപടിപറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു; ഇത് എല്ലാവരും ചെയ്യുന്ന കാര്യമാണ്. ഞാനും അതേ ചെയ്തുള്ളൂ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ്. അയാള്‍ വളരെ മാന്യനായതു കൊണ്ടായിരിക്കണം തര്‍ക്കം കൂടുതല്‍ നീണ്ടു പോയില്ല.
ആ യാത്രയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് പിന്നീട് ഞാന്‍ ആ തര്‍ക്കത്തെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ ചില പുതിയ ചിന്തകള്‍ ഉണ്ടായി.
എല്ലാവരും ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ഞാനും ചെയ്തു കൊള്ളണമെന്ന് നിര്‍ബന്ധമില്ല. അങ്ങനെയല്ലല്ലോ വേണ്ടത്. ഞാന്‍ ചെയ്യേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിക്കണം. പിന്നെ മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്ന് പഠിക്കേണ്ടത് വളരെ നല്ല വശങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്. ഏതു പോക്കിരിയുടെ കയ്യിലും ചില നല്ല വശങ്ങള്‍ കാണും; അതും നമുക്ക് പഠിച്ചെടുക്കാം.
ഇവിടെ തിക്കിനും തിരക്കിനുമിടയില്‍ നിന്ന് വല്ല വിധേനയും സീറ്റുകിട്ടാന്‍ വേണ്ടി ബസില്‍ കയറുമ്പോള്‍ കാണുന്ന കാഴ്ച്ച എല്ലാ സീറ്റുകളും ബുക്ക് ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതാണ്. പിന്നീട് ഓരോരുത്തരേ വന്ന് ഇരുത്തം തുടങ്ങുകയായി. ഇത്രയും ബുദ്ധിമുട്ടി ആദ്യം കയറിപ്പറ്റിയവന്‍ മണ്ടന്‍.. വിഡ്ഢി..! ഇതും കയ്യൂക്കുള്ളവന്‍ കാര്യക്കാരന്‍ എന്ന ലൈനല്ലേ..
മനസ്സിനൊരു സമാധാനക്കുറവ്..
അപ്പോ ഇനി മുതല്‍ അത് വേണ്ട!
അന്ന് മുതല്‍ ഞാന്‍ സീറ്റു ബുക്കു ചെയ്യുന്ന പരിപാടി നിര്‍ത്തി.
